Op een avond ging Vicky nog even door het kattenluik naar buiten en als ik haar na een kwartiertje binnenroep komt ze niet. Dat is opvallend want als ik haar naam roep komt ze altijd meteen aangerend. Ik heb een kleine overzichtelijke en omheinde tuin en ze is er niet. Dat is al raar want dat is een keer eerder per ongeluk voorgekomen en toen kwam ze behoorlijk overstuur weer thuis. Geen kat die de hort op gaat dus. Maar ook nog een keer roepen, en in de omgeving roepen gaf geen resultaat.

De dag erop hebben we haar aangemeld, overal. En we zijn gaan zoeken, meerdere keren per dag, alle kanten op, haar naam roepende. Flyers opgehangen, sociale media ingezet, buurtwhatssapp, noem maar op. Er kwamen wel tips maar zonder het gewenste resultaat. Het waren steeds andere katten die gezien waren.

Onze andere poes Nica mistte haar ontzettend en ging ook zoeken en zat veel bij de deur op haar te wachten. Wat een zorgen en wat moeilijk te bevatten dat ze gewoon van de aardbodem verdwenen leek, drie weken lang!

En toen ging de deurbel. Een jonge vrouw die drie huizen verderop woont kwam vertellen dat ze het vermoeden had dat Vicky bij hun zat. Ik was eerst perplex, en de gedachte 'en hoezo kom je daar nu pas mee?' ging door mijn hoofd. Maar ik ben met haar meegegaan en kwam op haar aanwijzen bij een grote aanbouw op de zolder terecht. En daar, achter allerlei spullen helemaal achter in een donker hoekje lichten twee oogjes op. Vicky! Toen ik haar naam riep, kwam er langzaam beweging in en kwam ze naar me toe gekropen. De vrouw vertelde dat ze eerder wel plasjes in de aanbouw had gezien, maar ze hadden zelf ook katten en niet meteen de link gelegd dat er een andere kat verstopt zou zitten. Heftige familieomstandigheden hadden ervoor gezorgd dat ze niet heel uitgebreid op zoek was gegaan. Maar deze ochtend vond ze weer wat en is ze toch gaan zoeken. En zo kon ik dolgelukkig mijn kleine muis weer broodmager maar gezond mee naar huis nemen.

Ze eet goed, ze sterkt aan, ze volgt ons op de voet en wil de hele dag op schoot zitten. Ze heeft ons waarschijnlijk al die tijd horen roepen, en ons thuis horen komen want ze kent ook de auto's, maar ze kon het niet oplossen. Ik ben heel dankbaar dat mijn buurvrouw toch de moeite heeft genomen uitgebreid te gaan zoeken. Zo dankbaar dat ze terug is.