In de nacht raakten we ons meisje kwijt door het raam. Ik was hoogzwanger en ontroostbaar. Ik ging in de overlevingsstand en zocht dag/nacht/ochtend, sliep maar twee uur per nacht voor een week. Na een week was ik lichamelijk en mentaal kapot, geen spoor van haar te bekennen.

Overal aangemeld en geflyerd, maar zonder resultaat. Elke dag bleef ik thuis om de deur open te houden, was er depri van. Na 2,5 week geen spoor had de buurjongen haar gespot in de straat. En na een uur geduld kwam ze zelf weer m’n armen inlopen. Onbeschrijfelijk gevoel!