Staartje, onze kater, was plotseling verdwenen in ons dorp van 2.500 inwoners. Ondanks de Facebook-vraag: 'Kijk even in schuren of garages.' bleef hij zoek.

Elke dag, week in week uit, zocht ik met onze honden dag en nacht in alle straten en de polders en op uitgestrekte akkers. Altijd als ik roep of fluit komt hij aangerend, want hij  is heel aanhankelijk. Hij moet mij dus elke dag hebben horen fluiten en roepen.

Ik gaf het niet op en hij ook niet. Na vierenhalve week kwam hij ineens zwak miauwend thuis, want zijn stem was ook weg. Hij heeft het godzijdank overleefd maar is zo broodmager, vel over been als een wandelend skelet. Hij is zo blij en aanhankelijk en ik geef hem steeds wat natvoer, terwijl zijn brokjes altijd klaarstaan. Hij moet langzaam aan weer aansterken en spiermassa opbouwen.

Hij wil nu bij ons op het toilet en kijkt dan naar de wc. Wij denken dat hij in een huis was opgesloten van mensen die op vakantie waren en hij water in het toilet heeft gedronken en dat is zijn redding geweest. Hij heeft nu verlatingsangst, want als er niemand in de woonkamer is wordt hij wakker en raakt in paniek en zoekt ons. Dus we blijven bij hem in de buurt en aaien en kroelen steeds voorzichtig en Staartje beantwoordt met zachtjes spinnen.