Sinds gisteren is onze prachtige kater Toby weer waar hij hoort.

Op 21 april ging er wat fout in de communicatie thuis. De katten worden voor het donker binnengehaald. Op 21 april was één van ons ervan overtuigd dat hij al binnen was. We hebben niet gecontroleerd. Pas bij het naar bed gaan, om middernacht, bleek hij niet binnen te zijn.

Meteen gaan zoeken, maar niets. Acht angstige, onzekere weken volgen. Zoeken, flyeren, berichten op Facebook, op Amivedi zoeken. Keer op keer. Alle mogelijkheden vliegen door je hoofd. Je wilt zo graag iets van hem vernemen. Al zie je hem even wegschieten, dan weet je dat hij in ieder geval in orde is. Veel tips volgen. Heel fijn. Mensen geven erom en denken mee. Keer op keer die teleurstelling. Nee, het is hem niet.

Tot de ochtend van 15 juni. Een bericht van mensen die hun eigen kat kwijt zijn en zoeken. Ze hebben een kat gezien waarvan zij denken dat het Toby is. Hij zit in een oude garage, in onze eigen woonwijk, op zo'n halve kilometer van ons huis. De foto volgt en ik vlieg overeind. Dat is hem! Geen twijfel mogelijk. Als ik ook nog lees dat hij een rood bandje om heeft, wat Toby heeft, gaat mijn hard tekeer. Ik schiet in de kleren en ga erheen. Ik roep zijn naam en hij komt meteen door het gat in de garagedeur. Wat schichtig eet hij het natvoer dat ik mee heb genomen. Ik zie het rode bandje, check voor de zekerheid zijn chip en weet dat hij het is. Ik grijp hem in zijn nekvel en na wat geworstel zit hij jammerend in het mandje.

Nieuwe zorgen. Is hij wild? Ik ga thuis bij hem zitten in een afgesloten kamer. Met een bakje natvoer. Het duurt niet lang of hij is niet bij me weg te slaan. Hij volgt me waar ik ook ga. Hij ziet er goed uit. Bijna te goed. Hij is zelfs dikker. Ongetwijfeld ergens gevoerd, misschien zelfs bij iemand in huis gezeten. Maar daar denk ik niet aan. Het is niet belangrijk. Toby is weer thuis.