Wat een stress, op een ochtend wakker worden zonder Fiep. Hoe kan dat nou? Het schuldgevoel, het verdriet, de angst, ik werd er gek van (echtgenoot beaamt). De andere twee katten waren ook aangeslagen, wat voor Muis, die bijna zestien is en ziek, helemaal zielig was.

We hebben Fiep in 2015 vanuit Rome laten overvliegen naar Amsterdam. Ze was daar net gevangen en gesteriliseerd, nog geen half jaar oud, met een gehandicapt pootje (zonder teentjes) en wij vielen als een blok voor haar charmes en dwingende miauwtje. Uiteraard bleek ze eenmaal in Nederland een gigantische draak, maar niets zo leuk als een kat met karakter!

Dat ze ooit van de straat kwam, stelde me 1 maart, toen ze er ineens niet was, niet gerust. Zoeken, roepen, buren langs, schuren en steegjes ingelopen. Overal flyers opgehangen, me aangesloten in buurt-apps. En inderdaad belde of appte er af en toe iemand die een kat had gezien. Nooit Fiep.

Tot er 9 maart iemand belde, vier straten bij ons vandaan, dat er al enkele uren een katje op de schutting zat. Ik kon gerust even komen kijken. Zonder al te veel hoop ging ik erheen, liep de tuin in, geen kat. Maar ik had een gevoel. Toen ben ik op de grond voor de schutting gaan liggen en heb pspsps Fiep gedaan. En ze miauwde meteen. Kwam meteen. Huilen!

Ze is ongedeerd maar wel wat afgevallen en ze lijkt een beetje van de leg, maar ik type dit terwijl ze weer op haar heerlijke prinsessentroon in het raam ligt te knorren, omringd door haar vriendinnen.

Ik dank Amivedi, BackHomeClub, DOA, iedereen die het bericht op Twitter heeft gedeeld (Dierenambulance, Poezenboot) en iedereen die heeft meegeleefd, -gezocht, -gehoopt en -gedacht. Dat we Fiep terug hebben is de hoofdprijs, maar dat er zoveel lieve en alerte buurtbewoners en andere dierenliefhebbers zijn, is de kers op de taart.