Op woensdag 4 december glipte onze kleine terror ertussenuit. Wat zijn we geschrokken.

De dag erna zijn mijn man en ik direct begonnen met een Amivedi melding, de Amivedi posters en rondbellen naar dierenartsen/opvangcentra. Verder zijn wij veel fysieke rondes gaan doen in de wijk om hem terug te vinden. Tevergeefs.

Het was een emotionele rollercoaster, waarop ik de ene dag met briefjes bij alle buren langsging en de andere dag alle hoop had verloren. Wij hebben een camera op de achtertuin gezet in de hoop dat hij spontaan aan zou dwarrelen door geursporen die wij achter lieten. Daar lag ook een droog plekje en verse brokjes op hem te wachten.

Het duurde een week en in de vroege morgen op 11 december reden mijn man en ik naar het werk. Toen we er bijna waren zagen we ineens een kat op de camera. Hoe hij stond en een weg naar binnen zocht wisten wij direct: dit is onze doerak. Niké had thuis gevonden!

We zijn direct rechtsomkeert gegaan en naar huis geracet. In de tussentijd bleef Niké heel braaf wachten op ons. Eenmaal thuis gaf hij zich echt over alsof het een lappenpop was. Het is voor hem immers ook een avontuur geweest, een week op stap! We waren door het dolle heen dat hij zelf zijn thuis had gevonden! Wat is het toch ook een slimme kat, hij is immers nog nooit buiten geweest. Hoe dan ook, welkom thuis weer vriend. Wij hebben je gemist, de volle zeven dagen.