Toen wij in 2016 een poesje kochten bleek dat er ook nog een katertje te koop was. Het probleem was dat dit katertje niet goed kon zien. “We zitten ermee in de maag” zei men tegen ons en “niemand wil hem hebben”. Toen hebben wij ze alle twee meegenomen onder het motto waar er één is kunnen er ook twee zijn.

Het katertje noemden we Max en zijn zusje Hippie. Onafscheidelijk waren broer en zus en heel erg aan elkaar gehecht, waar Hippie was zag je Max ook. Max bleef erg slecht zien, zag vaak de vogeltjes in de tuin niet die tot heel dichtbij durfden te komen. Max was enorm lief, gaf eigenlijk alleen maar liefde hij had een gouden hartje en vanaf het begin waren wij erg op hem gesteld en hij op ons. Hij groeide op tot een gezonde stoere kater van ca. zes kilo. Oké hij kon niet goed voor zichzelf zorgen en je hoorde hem ook niet. Max miauwde nooit. Max was kampioen in kopjes geven en lief doen.

We hebben Max en zijn zusje laten chippen en registreren en wij hadden een ‘track en tracer’, dat is zo’n kastje, om de nek van Max gehangen, zodat wij hem altijd konden volgen. Je weet maar nooit.

Het was 15 juni ’s avonds tegen 10 uur glipte hij naar buiten, de ‘track en tracer’ stond nog aan de oplader. Wij zeggen tegen elkaar laat hem maar even het is nog niet donker en hij komt nooit verder dan de schuttingdeur, want zijn zusje Hippie lag thuis te slapen en zonder Hippie zou hij zeker niet verder gaan. Na ca. 15 minuten zagen we hem niet meer en zijn we gaan zoeken. Max was nergens meer te vinden. En dit bleef zo.

Na al onze zoektochten in deze drie maanden, het delen van flyers, vragen aan dorpsgenoten, aangemeld als vermist bij dierenarts, dierenasiels, Amivedi, buurt-apps, Facebook, dieren vermist Twente enz. Ik nam zijn foto mee naar de supermarkt en vroeg een ieder of men Max had gezien en strooide met mijn telefoonnummer, zelfs een gehele klas kinderen van de basisschool hier in Den Ham zijn de wijk ingetrokken op zoek naar Max. Wij hebben ten einde raad een advertentie met foto geplaatst in de streekkrant. Onze Max bleef onvindbaar.

Drie maanden van zoeken, vragen, fluiten en met zijn favoriete snoepjes op pad heeft geen resultaat opgeleverd. Drie maanden stond de voor- en achterdeur ’s nachts open in de hoop dat hij de weg naar huis terug zou vinden. Kattenbak stond buiten en kleding van ons en speeltjes van Max en Hippie lagen ernaast. Max bleef onvindbaar.

Zondag 10 september kregen we een telefoontje van de dierenambulance. Ze hadden Max gevonden. Na een kreet van blijdschap deelde de medewerker ons mee dat hij helaas was overleden. Ze hadden hem gevonden op de Mageler Es in Den Ham. Max woog nog maar 1 kg. en is door honger overleden. Kapot zijn wij van verdriet en begrijpen niet dat niemand hem heeft gezien. Niemand dachten wij toen, nu blijkt dat er mensen zijn geweest die hem al weken hebben zien lopen, maar dit niet hebben gemeld. Ach ja hoor je dan het is maar een kat hé. Max was voor ons niet zo maar een kat, Max was voor ons een kostbaar bezit.

Mensen denk na dat achter iedere kat een baasje staat die wanhopig op zoek is om hem terug te vinden. Wij zijn verscheurd van verdriet. Dit was niet nodig geweest, niet voor Max en ook niet voor ons. Onderneem actie als je een kat ziet lopen, zoekend naar eten. Vooral als deze kat met de week sterk vermagerd. Laat de dood van onze lieve Max niet voor niets zijn geweest. Heb oog voor alle katten die hun huis zijn kwijtgeraakt.

Voor alle kattenbaasjes die hun kat nu kwijt zijn, hopen wij dat dit verhaal van Max iedereen alerter maakt in het terugvinden van jullie kat.