Om mee te beginnen wil ik iedereen die zijn of haar huisdier kwijt is een hart onder de riem steken. Houd hoop en maak jezelf niet gek zolang je nog niks weet over je huisdier.

Dinsdag 28 maart zag ik je voor het laatst, een hoop herrie in de tuin, dus je zal wel een rustig plekje hebben gezocht dachten we nog. Vaak kwam je dan 's avonds wel weer thuis, maar deze keer niet. Geen reden tot paniek normaal gesproken.

Na twee dagen niks van je vernomen te hebben Amivedi ingeschakeld en alle alarmbellen gaan af; hij zit ergens vast/hij is weg/hij is gestolen en ga zo maar door. De periode daartussen was niet fijn, een hoop tranen en verdriet volgden.

Eigenlijk op het moment dat je het naast je neer heb gelegd gaat de telefoon en hoorde ik aan de andere kant van de lijn: 'Jaapie is thuis!' Hoe bijzonder is het dan dat je geheel op eigen houtje op 5 mei dus vijf weken en drie dagen later ineens binnen komt gewandeld en luid mauwend naar je voerbakje rent om weer lekker thuis te eten.

Jaapie was flink vermagerd maar hij maakt het nu goed. Verder zijn we natuurlijk enorm blij dat hij weer thuis is. Normaal ben ik niet zo van een verhaal typen, maar heb gemerkt dat vooral verhalen van andere mensen mij best geholpen hebben in de tijd dat Jaapie weg was. Ik hoop dat mensen hierdoor weer vertrouwen krijgen in het terugkrijgen van hun huisdier.

Groeten van een hele blije katteneigenaar