Bailey verdween op 4 september uit het niets. Hij liep altijd lekker bij ons op de oprit en in de tuin. 's Avonds kwam hij altijd binnen omdat hij elke nacht thuis sliep, dat was altijd mijn regel: Je mag naar buiten als je maar thuis slaapt.

Hij kwam ineens niet meer. De dagen liepen op. Ik ben het eigenlijk bij dag drie gaat melden op Amivedi & overal op facebook! Elke kattensite die ik tegenkwam zette ik hem op. Het waren er zeker wel dertig. Een paar dagen erna ben ik vol gaan flyeren en dat eigenlijk elke dag. Elke dag een ander deel van mijn woongebied en elke dag opnieuw weer bij verschillende mensen aan de deur. Niets bracht resultaat. Ik was verdrietig hopeloos. Ik gaf de moed niet op, maar het gevoel dat Bailey nooit meer thuis zou komen kwam steeds dichterbij

Op 2 oktober om 10:50 uur kreeg ik een berichtje via Facebook van een mevrouw in het dorp hiernaast. Ze had al een week een kat over de vloer. Deze zag er slecht uit, flink vermagerd, veel kale plekjes. Op de foto zag ik 98% Bailey, maar zijn mondje was zwart en dat had Bailey niet. Toch meteen erheen gegaan en daar was mijn lieve schat. Uitgehongerd en deels kaal. Zijn mondje was zwart, kapot door het zoeken naar eten op de grond. Mijn hart brak. Een maand lang overleefd buiten! Hoe is het mogelijk?

Of hij zelf in het andere dorp is gekomen? Daar heb ik mijn twijfels bij, aangezien je een brug overmoet met water. Ik zal er zelf helaas nooit achterkomen.

Conclusie van dit verhaal: Geef nooit op! Blijf zoeken en blijf flyeren.

Wij zijn weer compleet!