Ik had mijn katertje Igor dinsdagavond 2 augustus om 20.00 uur voor het laatst gezien. Meestal is hij het eerste deel van de nacht binnen. Toen ik om 21.00 uur keek of hij op de bank voor het huis zat, waar hij in de avond altijd zit, om hem binnen te laten, zag ik hem niet. Het was warm en ik ging hem niet zoeken in het vertrouwen dat hij om 05.00 uur in de ochtend zoals altijd voor zijn ontbijt zou binnenkomen.

s' Nachts keek ik nog eens om half elf, om twaalf uur en om een uur, hij was er niet. Hij kwam woensdagochtend niet voor zijn ontbijt. Ik liep rondjes in de buurt in de hoop hem te horen miauwen, zonder resultaat. Ik was van plan om hem in de avond bij Amivedi op te geven als vermist. Een buurman zei in de namiddag: Meteen doen.

Donderdagochtend liep ik weer rondjes, mijn dochter deed dit op andere tijden, geen Igor. Donderdag- middag gingen we flyers en posters maken via de website van Amivedi. Ze zijn duidelijk en goed zichtbaar. We hingen de posters op aan lantaarnpalen op strategische plekken en deden bij huizen in de buurt flyers door de bus.

Soms was ik rustig, soms haalde ik van alles in mijn hoofd aan mogelijke vervelende scenario's, maar bedacht dat dit niet goed was en het beter was met liefde aan Igor te denken. Vrijdagochtend ging ik om een uur of vijf weer een wandeling door de buurt maken en riep zachtjes zijn naam. Van overal kamen katten te voorschijn, sommigen liepen zelfs een eindje met me mee. Dat vond ik heel bijzonder, al die aandacht. Maar geen Igor.

Om drie uur vrijdagmiddag ging de telefoon. Een man belde. Hij was in het huis van zijn kinderen die op vakantie waren en gaf de planten water. Hij zei dat Igor er was. Ik pakte zo snel ik maar kon de transport- mand en liep er naartoe, niet ver van waar ik woon. Daar had ik ook een flyer door de bus gedaan.

Igor zat ineengedoken onder een bank en miauwde met een diepe stem. De stem die aangeeft dat iets helemaal niet goed zit. Hij wilde eerst niet naar me toekomen. Ik trok het doek dat in zijn mand ligt eruit en bewoog het voor hem heen en weer en toen kwam hij te voorschijn, nog steeds wanhopig miauwend. Ik kreeg hem in de transportmand. Niet leuk voor hem.

Intussen was de echtgenote van de man gearriveerd. Ik zag dat Igor een vaas omver had geworpen die stuk was en zag aarde van een bloempot op de grond. Het was ons een raadsel hoe hij het huis was binnen gekomen. Alles was dicht, ook het kattenluik.

Ik wilde niet lang blijven vanwege Igor. Maar ik ga van de week langs om de schade te vergoeden en te informeren of er misschien een dakraam openstond. Igor is een goede klimmer.

Thuis ging hij nog steeds aan een stuk door miauwen, hij at en dronk veel en was heel aanhankelijk, bleef in de buurt. Het is niet zijn gewoonte om dit soort toeren uit te halen. Ik vermoed dat hij ergens van was geschrokken, misschien van een hond in de buurt die achter katten aan zit.

Nu zaterdagochtend is alles koek en ei, alle rituelen als gewoon, inclusief een kleine ochtendwandeling door het park en langs de steiger met de boten. Dat doen we al sinds hij een kitten was. Ik ben dolblij dat hij er weer is. Dat ik hem bij Amivedi kon opgeven was een troost. Het verdelen van flyers en posters gaf je het gevoel dat je toch iets kon doen in een situatie die zo weinig houvast biedt.

Goede wensen voor allen die nog op zoek zijn naar hun dier.