Mijn blauwe Britse Korthaar kater Bluebear was vermist sinds 26 juli en is gevonden op zaterdag 20 augustus.

Ik had op tien sites zijn vermissing gezet en 205 posters en foto afdrukken verspreid, in brievenbussen en op lantaarnpalen. Regelmatig werd ik gebeld dat een dergelijke kat gezien was en veel mensen stuurden een foto of hielden hem in huis tot ik langs geweest was. Telkens was het Bluebear niet. Het viel me op dat vrijwel iedereen die ik sprak meeleefde en meezocht.

Ook op marktplaats gezet in de verwachting dat hij gestolen zou zijn. Zo’n mooie kat, en zo lang vermist, die moest haast wel verhandeld zijn. Daar werd ik zo kwaad over, wie doet zoiets. Maar toch ging ik wel zo denken, want drie weken hebben we gezocht, steeds verder van huis. We rammelden met brokjes en hadden heel wat katten die meeliepen, maar nooit Bluebear.

Zaterdag werd ik weer gebeld dat een familie een kat had gezien in hun straat en meegelokt en dat hij leek op Bluebear. Ze hadden op de poster in de buurt mijn telefoonnummer gehaald en gebeld. Ze stuurden een foto en ja, hij leek heel erg. We liepen er snel naartoe, het was op vierhonderd meter van mijn huis. Mijn dochter was toevallig gekomen om te helpen zoeken en toen de vinders de kat optilden en aan haar gaven wist ze meteen; hij is het! Tranen van geluk.

De vader vertelde dat hij zijn auto vlak bij zijn huis parkeerde bij een pand van de universiteit dat gerenoveerd wordt. Door de bouwvak was er niemand. Hij zag de kat die uit dat pand tevoorschijn kwam luid mauwend en was zo alert om te bedenken dat dat een rare plek voor een kat was, op de steigers, achter oranje zeil. Hij ging met zijn gezin de kat meelokken met voer en gaf hem thuis water. De vacht was erg vies en zijn zoon maakte die schoon. Toen belden ze mij.

We zijn zo dankbaar dat deze mensen zo alert waren en actie ondernamen. Hoe vaak zie je niet een kat en denk je: het zal wel goed komen. Maar bij ons, na ruim drie weken was hun houding de redding van Bluebear. Ik geef toe, hij was wat dik, maar ook dat was nu zijn redding. Sterk vermagerd en uitgedroogd maar gezond!

Hij is nu weer thuis en sliep ongeveer 24 uur. De trap oplopen lukte amper, wilde alsmaar eten, maar dat hebben we gedoseerd want de darmen moesten weer op gang komen. Hij werd de hele dag geaaid en onze handen waren dan grijs van het stof en cement. Nu gaat het weer beter, hij slaapt nog steeds veel, spint veel en wast zichzelf. Het is een wonder. Een echte overlever.