Op 23 juni is onze Maine coon Yara langs de voordeur naar buiten geglipt.

Ik heb dag en nacht gezocht, posters opgehangen, steeds het berichtje op facebook gedeeld en gevraagd of anderen dat ook wilden doen, maar na 2 weken nog steeds geen Yara. Totdat ik een reactie kreeg op een van de berichten op facebook. Yara was gezien op een drukke plek. Daar gaan kijken en geroepen, maar helaas ik kon haar niet vinden.

De volgende dag toch maar een poster voor het gemeentehuis gehangen. Vooral omdat iemand mij een tip gaf dat daar iemand zwerfkatten eten gaf. En die vrouw herkende Yara op de poster en belde mij zaterdagochtend op. Ze kwam die middag naar ons toe om te bespreken hoe we Yara konden gaan pakken. We moesten wachten tot het donker was om ook het andere katje dat daar zat niet bang te maken.

Op het moment dat ik mijn fiets bij een muurtje wilde zetten, zag ik Yara naar me toelopen. Ze herkende mijn stem. Ik kon haar makkelijk pakken en heb haar meteen in het mandje gestopt dat ik meegenomen had. We hebben daarna nog even op het "kattenvrouwtje'' gewacht om haar te bedanken. Ze was ontzettend blij dat we Yara weer mee naar huis konden nemen en wij ook. Ze is iets vermagerd en slaapt nog erg veel, maar dat is logisch na zo'n avontuur.