Uitgerekend precies, tot het hele uur ook nog waarschijnlijk, zes dagen nadat onze poes Luna verdween, hoorden we onze haar miauwen vanachter onze blokhut. Na het roepen van haar naam miauwde ze steeds luider. Opgewonden van haar stem die alsmaar luider werd liep mijn zoon om en even later kwam hij met onze lieve Luna in zijn armen terug de tuin in. Toen ik hen zag moest ik even een traantje wegpinken.

Wij wisten gelijk dat zij het was. Eenmaal binnen rende ze meteen naar boven waar haar eet-en waterbakje staan. Ze at haar buikje vol en toen was het tijd voor knuffelen. Ze hield maar niet op met vragen naar knuffels. Zo lief! Wij zijn erg blij dat ze er weer is.