Dagen, nachtenlang hebben we je gezocht. Twee weken lang, iedere minuut hebben we benut om te struinen op internet, witte kater, niet gechipt, niet gecastreerd, geen halsbandje, want je woonde vier weken eerder in Rotterdam in een appartement met ons.

Terwijl wij hier aan het zoeken waren, ben jij richting Rotterdam gelopen. Onderweg raakte je de weg kwijt en liep richting Twello.

Vanmiddag deed ik weer een rondje internet met de moed in mijn schoenen. Ik eindigde bij Amivedi, al dagen zag ik geen nieuwe witte kater, maar er stond een nieuwe! Ik keek, keek nog een keer, ik kon het niet geloven, was dit echt? Was dat onze baby? Ja, dat is hem. ik weet het zéker. Ik herken hem uit duizenden!

Ik belde meteen naar het nummer, trillend, met het hart in mijn keel. Ik legde het verhaal uit, de vrijwilligster zou contact opnemen met de vrouw die hem gezien had. Ik zei tegen de vrouw van Amivedi, "Ik spring in de auto, het is ruim honderd kilometer, maar ik wil er heel snel zijn!" "Misschien even wachten?" "Nee, het is onze baby, ik moet erheen!"

Daar aangekomen durfde ik niet verder te lopen, bang dat hij er niet was. Ik wist niet of ze hem hadden kunnen pakken of binnen hadden kunnen houden. Ik liep verder, riep in de hal zijn koosnaam, liep de woonkamer in, terwijl er een sneeuwbal naar mij toe kwam gelopen, 1/10e seconde, en ik wist het. Het was onze Napflap, onze Nappie, onze baby! Een stuk magerder dan vóór hij vertrok, maar hij leefde nog!

Met dank aan de mevrouw die hem op Amivedi plaatste, met dank aan hun zoontje die hem buiten ging halen, met dank aan hun hele gezin, die Nappie bij hen binnenhaalde! Wij zijn dolblij op deze dierendag!