Onze lieve Buca was 25-02-2021 vermist en begrepen er niks van.

Dit was niks voor haar. Ze kwam elke avond thuis om lekker te eten, totdat ze ineens helemaal niet meer terug kwam. Elk uur en elke dag leek in een sneltrein te zitten. Het gevoel dat je je kindje kwijt bent is vreselijk en het gevoel niks te horen/weten wat er is gebeurd knaagt aan je.

We hebben overal gezocht, posters gemaakt, folders verspreid. Nog een paar vriendelijke mensen uit het dorp belden, maar geen Buca. Na 4 dagen begint de hoop toch minder te worden. Het eerste wat ik had gedaan was haar aanmelden op amivedi. Haar vermissing werd snel en netjes aangemeld.

Ik ging veel op internet lezen en de kattenbak buiten gezet, maar vooral vele verhalen met ‘geef niet op’ gelezen. Vooral ook verhalen van garages en schuurtjes. En JAHOOR waar zat mevrouw? In een garagebox bij ons 200 meter vandaan. Op mij had ze niet gereageerd, maar toen mijn vriend ging kijken was dat geluid niet te omschrijven.

Dat geluid van opluchting en vrijheid. Buca was terug en tegen alle verwachtingen in nog in leven. Ik wil ook graag aan iedereen meegeven, geef niet op. Ze is nog niet helemaal de oude, maar gaat de goede kant op!

Ik ga amivedi zeker een donatie geven en genieten van onze lieve Buca.