Onze lieve Shirin (acht jaar, kater Noorse Boskat x) verdween 25 september jl. Omdat hij bijna altijd bij mijn zoon op de kamer ligt, hadden we pas op zondag 26 september door dat hij er niet meer was.

Hij was tot drie jaar terug, samen met zijn broer Shakir, een buitenkat, totdat hij is aangereden en we na zes weken spalken toch zijn rechterpootje moesten laten amputeren. Wij woonden tot twee jaar terug in Amsterdam. Het was erg verdrietig, hij was het zo gewend buiten te zijn. Het wennen aan zijn kwetsbaarheid was zowel voor hem als voor ons best zwaar. Dus hij ging niet meer verder weg en bleef altijd rond ons voordeur hangen.

Dit vonden daarom zo raar, omdat hij echt niet uit zichzelf weg zou lopen. Hij loopt mank en kan nooit ver weg zijn, maar Shirin kwam niet. Shakir zocht hem overal ook buiten. Shirin liet een leegte achter die onvervulbaar was. Mijn oudste zoon is nu pas zeventien geworden, maar hij wilde zijn verjaardag niet vieren vanwege zijn verdriet.

Na heel veel valse telefoontjes en berichten (want ik had flyers opgehangen en uitgedeeld, op Facebook zelfs kat vermist gezet en uiteindelijk ook bij Amivedi) kregen wij op 28 oktober het verlossende telefoontje van de dierenarts op de nieuwe binnenweg in Rotterdam. Wij hebben uw Shirin! Ik kon mijn oren niet geloven wist niet wat te doen. Zo blij zo blij!

Ik gun dat alle diereneigenaren die hun dier missen dit mogen meemaken. Hij was het echt! Hij verbleef al een maand bij iemand thuis, die pas na een maand de tijd vond om bij de dierenarts langs te gaan en te checken. Inmiddels had onze Shirin een nieuwe naam 'Baby' en was hij verward toen ik hem riep en daarna die mevrouw hem met Baby aansprak en aaide. Ze wist niet wat te voelen want ze hoorde blij te zijn maar dat was ze niet, omdat ze afscheid moest nemen. Met zeer gemengde gevoelens verliet ik de dierenarts.

Mevrouw wilde ons adres om hem te bezoeken, omdat ze zo gehecht was geraakt. In eerste instantie zag ik daar geen kwaad in, maar na de situatie steeds weer opnieuw te overdenken voelde ik mij daar niet meer goed bij. Ik dacht dat hij onlangs was gevonden en gebracht bij de dierenarts, niet na een maand. Zo lang was hij ook zoek! Als we konden communiceren had ik het wel aan Shirin gevraagd, maar die moest opnieuw aan ons wennen leek het. Nu is hij weer de oude! Eind goed al goed.

Mijn tip: check je chipnummer en adres en telefoonnummer (ik werd op mijn telefoon gebeld, maar het adres stond nog op Amsterdam) en geef je zoektocht niet op. Laat je lieverd niet buiten als je in een doorloopstraat woont, waar niet alleen buren langskomen.